Η ιστορία που θα διαβάσετε είναι μια πέτρα. Πράσινη πέτρα, κίτρινη πέτρα, κόκκινη πέτρα. Κι αυτή, όπως και τόσες άλλες, γράφτηκε μόνο για να σημαδέψει ένα σημείο ή ένα δρόμο. Η δουλειά της ανασκαφής μέσα σε κάθε ιστορία, για να βρεθεί το διαμάντι που κρύβεται, είναι υπόθεση του καθενός από μας. Καλή τύχη…
O θυμός είναι τις περισσότερες φορές μια μάσκα για τον θλίψη ή/και τον πόνο που έχουμε μέσα μας. Αν κοιτάξουμε καλά πίσω από αυτά θα βρούμε κάποια ανάγκη που έχει μείνει ανεκπλήρωτη. Όσο η θλίψη παραμένει μεταμφιεσμένη ως θυμός είναι δύσκολο να προσεγγίσουμε τον πόνο που κρύβεται από πίσω και να κάνουμε κάτι γι αυτόν. Καλό λοιπόν είναι να είμαστε υποψιασμένοι…
Μια φορά και έναν καιρό ήταν μια πανέμορφη λίμνη με κρυστάλλινα και καθαρά νερά που μέσα της κολυμπούσαν τα ομορφότερα ψάρια με τα περισσότερα χρώματα.
Σε εκείνη λοιπόν τη λίμνη ήρθαν να κάνουν μπάνιο η Θλίψη και η Οργή.
Έβγαλαν τα ρούχα τους οι κοπέλες και μπήκαν γυμνές να κολυμπήσουν στη λίμνη.
Η Οργή ως συνήθως βιαστική χωρίς να ξέρει το γιατί, έκανε μπάνιο στα γρήγορα και βγήκε γρήγορα από το νερό…Αλλά η Οργή είναι τυφλή ή τέλος πάντων δε βλέπει ξεκάθαρα την πραγματικότητα.
Έτσι γυμνή και καθαρή, μόλις βγήκε από τη λίμνη φόρεσε όποιο φόρεμα βρήκε. Συνέβη όμως εκείνο το ρούχο να μην είναι το δικό της αλλά της Θλίψης. Και έτσι ντυμένη σαν θλίψη έφυγε η Οργή.
Σε λίγο, πολύ ήρεμα και γαλήνια, η Θλίψη τελείωσε το μπάνιο της και χωρίς καμία βιασύνη, και χωρίς τη συναίσθηση του χρόνου που κυλούσε βγήκε από τη λίμνη. Στην όχθη συνειδητοποίησε ότι τα ρούχα της έλειπαν.
Όπως όμως όλοι ξέρουμε στην Θλίψη δεν αρέσει να είναι γυμνή. Έτσι φόρεσε το μοναδικό ρούχο που υπήρχε στην ακτή. Αυτό φυσικά ήταν της Οργής.
Από τότε λοιπόν, λένε ότι συναντάμε την Οργή τυφλή, σκληρή, τρομερή και θυμωμένη.
Αν όμως κοιτάξουμε καλύτερα, καταλαβαίνουμε ότι αυτή η Οργή που βλέπουμε είναι μια μεταμφίεση και πίσω από τη σκληρή της όψη στην πραγματικότητα κρύβεται η Θλίψη…
Από το βιβλίο του Jorge Bucay, Ιστορίες να σκεφτείς
