Πότε Είσαι Συναισθηματικά Ώριμος; 26 Προτάσεις

Συνειδητοποιείς ότι οι περισσότερες ‘κακές’ συμπεριφορές των άλλων ανθρώπων προέρχονται από φόβο ή άγχος αντί για- όπως γενικά εύκολα υποθέτουμε- κακία ή ηλιθιότητα. Χαλαρώνεις την υπεροπτική σου αντίληψη και παύεις να θεωρείς ότι ο κόσμος κατοικείται από είτε τέρατα, είτε από ηλίθιους. Στην αρχή αυτό κάνει τα πράγματα λιγότερο ασπρόμαυρα, αλλά εν καιρώ πολύ πιο ενδιαφέροντα.

Μαθαίνεις ότι αυτό που είναι μέσα στο κεφάλι σου, δεν μπορεί να γίνει αυτόματα κατανοητό από άλλους ανθρώπους. Συνειδητοποιείς ότι, δυστυχώς, θα πρέπει να αρθρώνεις τις προθέσεις και τα συναισθήματά σου με τη χρήση των λέξεων- και ότι δεν είναι δίκαιο να κατηγορείς τους άλλους που δεν ‘πιάνουν’ αυτό που εννοείς μέχρι να έχεις μιλήσει ήρεμα και ξεκάθαρα.

Μαθαίνεις ότι- όσο αξιοσημείωτο κι αν είναι- κάποιες φορές κάνεις λάθη. Με τεράστιο κουράγιο, κάνεις τα πρώτα σου δειλά βήματα (που και που) να ζητήσεις συγνώμη.

Μαθαίνεις να έχεις αυτοπεποίθηση όχι διαπιστώνοντας όχι ότι είσαι ο καλύτερος αλλά μαθαίνοντας ότι και όλοι οι άλλοι μπορούν να είναι εξίσου ανόητοι, φοβισμένοι και χαμένοι όσο εσύ. Όλοι τα καταφέρνουμε καθώς προχωράμε και αυτό είναι εντάξει.

Παύεις να υποφέρεις από το “σύνδρομο του απατεώνα”γιατί μπορείς να δεχτείς ότι δεν υπάρχει τέτοιο πράγμα όπως το να είναι κανείς απόλυτα ‘έγκυρος’. Όλοι σε διαφορετικό βαθμό, επιχειρούμε να παίξουμε κάποιο ρόλο κρατώντας ταυτόχρονα τις παλαβές και τις δύστροπες πλευρές μας στην άκρη.

Συγχωρείς τους γονείς σου γατί συνειδητοποιείς ότι δεν σε έφεραν σε αυτή τη γη απλά για να σε προσβάλλουν. Απλά ήταν επώδυνα έξω από τα νερά τους και πάλευαν με τους δικούς τους δαίμονες. Ο θυμός γίνεται κάποιες φορές οίκτος και συμπόνοια.

Μαθαίνεις την τεράστια επίδραση των λεγόμενων μικρών πραγμάτων στη διάθεση: ώρες ύπνου, επίπεδα σακχάρου και αλκοόλ, επίπεδα στρες κλπ. Και ως αποτέλεσμα, μαθαίνεις να μην ανοίγεις δύσκολες συζητήσεις με κάποιον αγαπημένο σου, μέχρι την ώρα που είναι όλοι ξεκούραστοι, κανείς δεν είναι μεθυσμένος, έχετε φάει κάτι, τίποτα δε σε κυνηγάει και δε βιάζεσαι να πάρεις κανένα τρένο.

Συνειδητοποιείς ότι όταν οι άνθρωποι γύρω σου σου γκρινιάζουν, είναι δυσάρεστοι, ή εκδικητικοί, συνήθως δεν είναι μόνο για να σε εκνευρίσουν, μπορεί να θέλουν να κερδίσουν την προσοχή σου με τον μόνο τρόπο που ξέρουν. Μαθαίνεις να ανιχνεύεις την απόγνωση κάτω από τις λιγότερο καλές στιγμές των αγαπημένων σου- και σε μια καλή μέρα, τις ερμηνεύεις με αγάπη αντί να τους κρίνεις.

Σταματάς το κρατάς μούτρα. Αν κάποιος σε πληγώσει, δεν κρατάς το μίσος και τον πόνο για μέρες. Θυμάσαι ότι αρκετά σύντομα όλοι θα πεθάνουμε. Δεν περιμένεις οι άλλοι να ξέρουν τι φταίει. Τους λες άμεσα και αν καταλάβουν τους συγχωρείς. Και αν δεν καταλάβουν, με ένα διαφορετικό τρόπο, πάλι τους συγχωρείς.

Συνειδητοποιείς ότι επειδή η ζωή είναι τόσο μικρή, είναι πάρα πολύ σημαντικό να προσπαθείς να λες αυτό που πραγματικά εννοείς και να λες σε εκείνους που σε νοιάζουν ότι έχουν μεγάλη σημασία για σένα. Πιθανόν και κάθε μέρα.

Παύεις να πιστεύεις στην τελειότητα σχεδόν σε όλους τους τομείς. Δεν υπάρχουν τέλειοι άνθρωποι, τέλειες δουλειές ή τέλειες ζωές. Αντίθετα τείνεις να εκτιμάς αυτό που είναι (για να χρησιμοποιήσουμε τη χαρακτηριστική φράση του του ψυχαναλυτή Winnicott’ ‘αρκετά καλό’. Συνειδητοποιείς ότι πολλά πράγματα στη ζωή σου είναι ταυτόχρονα αρκετά ενοχλητικά και – παρόλ’ αυτά με πολλούς τρόπους αρκετά καλά.

Μαθαίνεις τις αρετές του να είσαι λίγο πιο απαισιόδοξος για την έκβαση των πραγμάτων – και ως αποτέλεσμα να γίνεσαι μια πιο ήρεμη, πιο υπομονετική και συγχωρητική ψυχή. Χάνεις ορισμένο από τον ιδεαλισμό σου και γίνεσαι ένα λιγότερο εξοργιστικό άτομο (λιγότερο ανυπόμονο, λιγότερο άκαμπτο, λιγότερο θυμωμένο).

Μαθαίνεις ότι οι αδυναμίες χαρακτήρα του καθενός συνδέονται με δυνάμεις που τις αντισταθμίζουν. Αντί να απομονώνεις τις αδυναμίες τους, κοιτάς τη μεγάλη εικόνα: ναι, κάποιος είναι μάλλον πολύ σχολαστικός, αλλά είναι και υπέροχα ακριβής και βράχος σε δύσκολους καιρούς. Ναι, κάποιος είναι λίγο άτακτος αλλά την ίδια στιγμή είναι τρομερά δημιουργικός και πολύ οραματιστής. Κατανοείς (στ’ αλήθεια) ότι τέλειοι άνθρωποι δεν υπάρχουν και ότι κάθε δύναμη συνοδεύεται από μια αδυναμία.

Μαθαίνεις τις αρετές του συμβιβασμού. Μαθαίνεις να ικανοποιείσαι σε κάποια πράγματα- και αναγνωρίζεις ότι είσαι αρκετά ώριμος και όχι αδύναμος που το κάνεις. Μπορεί να μείνεις μαζί με κάποιον πρωταρχικά για τα παιδιά ή γιατί φοβάσαι να μείνεις μόνος. Μπορεί να ανεχτείς κάποιες δυσκολίες γιατί ξέρεις ότι μια ζωή χωρίς τριβές είναι μια πλάνη.

Ερωτεύεσαι λίγο λιγότερο εύκολα. Είναι κάπως δύσκολο, μ’ έναν τρόπο. Όταν ήσουν λιγότερο ώριμος, μπορούσες να ερωτευτείς μέσα σε μια στιγμή. Τώρα, έχεις σαφή επίγνωση ότι ο καθένας, όσο γοητευτικός εξωτερικά ή καταξιωμένος, θα ήταν λίγο ‘μπελάς’ αν τον ζούσες από κοντά. Αναπτύσσεις αφοσίωση σε εκείνα που έχεις ήδη στη ζωή σου.

Μαθαίνεις ότι είσαι- παραδόξως- ένα αρκετά δύσκολο άτομο για να ζήσει κανείς μαζί του. Αποβάλλεις λίγο από τον προηγούμενο συναισθηματισμό σου προς τον εαυτό σου. Ξεκινάς φιλίες και σχέσεις δίνοντας στους άλλους ορισμένα πρώτα δείγματα για το πώς και το πότε μπορεί να αποδειχτείς πρόκληση.

Μαθαίνεις να συγχωρείς τον εαυτό σου για τα λάθη και τις ανοησίες σου. Συνειδητοποιείς πόσο άκαρπο είναι να απορροφάσαι στο να μαστιγώνεις απλά τον εαυτό σου για λάθη του παρελθόντος. Γίνεσαι καλύτερος φίλος με τον εαυτό σου. Βέβαια, παραμένεις ηλίθιος, αλλά παρόλ’ αυτά είσαι αξιαγάπητος όπως είμαστε όλοι.

Μαθαίνεις ότι μέρος της ωριμότητας είναι να κάνεις ειρήνη με τα πεισματάρικα παιδικά κομμάτια σου που θα είναι πάντα εκεί. Σταματάς να προσπαθείς να είσαι ενήλικος σε κάθε περίσταση. Αποδέχεσαι ότι όλοι έχουμε στιγμές που παλινδρομούμε- και όταν το δίχρονο μέσα σου ξεπροβάλλει, το καλωσορίζεις και του δίνεις την προσοχή που χρειάζεται.

Σταματάς να επενδύεις στους μεγάλους στόχους για εκείνο το είδος της ευτυχίας που περιμένεις να έχει διάρκεια. Γιορτάζεις τα μικρά πράγματα που πάνε καλά. Συνειδητοποιείς ότι η ικανοποίηση βιώνεται σε δόσεις στιγμών. Ενθουσιάζεσαι αν μια μέρα περάσει και όλα λίγο πολύ έχουν πάει καλά. Σε ενδιαφέρει τώρα περισσότερο τα λουλούδια και ο βραδυνός ουρανός. Αρχίζεις να γεύεσαι τις μικρές απολαύσεις.

Το τι σκέφτονται οι άλλοι σε γενικές γραμμές παύει να σε απασχολεί. Συνειδητοποιείς ότι τα μυαλά των άλλων είναι μπερδεμένα μέρη και δεν προσπαθείς τόσο πολύ να ‘γυαλίσεις’ την εικόνα σου στα μάτια του κάθε άλλου. Αυτό που έχει σημασία είναι εσύ και ένας ή δύο άλλοι να είναι εντάξει με εσένα να είσαι ο εαυτός σου. Ενδιαφέρεσαι λιγότερο για τη φήμη και αρχίζεις να βασίζεσαι στην αγάπη.

Γίνεσαι καλύτερος στο να δέχεσαι ανατροφοδότηση. Αντί να υποθέτεις ότι όποιος σου ασκεί κριτική προσπαθεί είτε να σε ταπεινώσει ή κάνει λάθος δέχεσαι ότι μπορεί να είναι μια ιδέα να κρατήσεις ορισμένα πράγματα. Αρχίζεις να βλέπεις ότι μπορεί να ακούσεις μια κριτική και να επιβιώσεις- χωρίς να πρέπει να βάλεις την πανοπλία σου και να αρνηθείς ότι υπήρχε πρόβλημα.

Συνειδητοποιείς το βαθμό στον οποίο τείνεις να ζεις, μέρα με τη μέρα, πολύ ταυτισμένος με κάποια από τα προβλήματα και τα θέματά σου. Θυμάσαι- όλο και πιο πολύ- ότι χρειάζεται να αποκτήσεις μια προοπτική ως προς τα πράγματα που σε πονάνε. Κάνεις περισσότερες βόλτες στη φύση, μπορεί να πάρεις κατοικίδιο (δεν ανησυχούν όσο εμείς) και εκτιμάς τους μακρινούς γαλαξίες στο νυχτερινό ουρανό.

Παύεις να πυροδοτείσαι τόσο εύκολα από την αρνητική συμπεριφορά των άλλων. Προτού γίνεις έξαλλος, ή αναστατωθείς, κάνεις παύση να αναρωτηθείς τι μπορεί να εννοούσαν. Συνειδητοποιείς ότι μπορεί να υπάρχει μια απόσταση ανάμεσα στο τι είπε κάποιος και τι αμέσως υπέθεσες ότι εννοούσε.

Αναγνωρίζεις το πώς το ιδιαίτερο παρελθόν σου χρωματίζει τον τρόπο που αντιδράς σε γεγονότα- και μαθαίνεις να διορθώνεις τις διαστρεβλώσεις που προκύπτουν. Αποδέχεσαι ότι, λόγω της παιδικής σου ηλικίας, έχεις μια προδιάθεση να υπερβάλλεις σε ορισμένους τομείς. Γίνεσαι πιο καχύποπτος ως προς τις αρχικές σου παρορμήσεις γύρω από ορισμένα θέματα. Συνειδητοποιείς ότι μερικές φορές δεν πρέπει να παρασυρθείς από τα συναισθήματά σου.

Όταν ξεκινάς μια φιλία, συνειδητοποιείς ότι οι άλλοι άνθρωποι δεν θέλουν πρωταρχικά να μάθουν τα καλά σου νέα όσο το τι σε προβληματίζει και σε ανησυχεί έτσι ώστε να νιώσουν λιγότερο μόνοι με τους δικούς τους πόνους. Γίνεσαι καλύτερος φίλος γιατί βλέπεις ότι η φιλία είναι στην πραγματικότητα το να μοιράζεσαι την ευαλωτότητά σου.

Μαθαίνεις να ηρεμείς τις ανησυχίες σου όχι απαραίτητα λέγοντας στον εαυτό σου ότι όλα θα πάνε καλά. Σε κάποια πράγματα, δεν θα πάνε. Αναπτύσσεις την ικανότητα να σκέφτεσαι ότι ακόμη και αν δεν πάνε, σε γενικές γραμμές θα επιβιώσεις των καταστάσεων. Συνειδητοποιείς ότι υπάρχει πάντα ένα εναλλακτικό πλάνο. Ότι ο κόσμος είναι μεγάλος, ότι κάποιες ευγενικές ψυχές θα συναντήσεις πάντα και ότι πράγματα που μοιάζουν τρομερά είναι τελικά διαχειρίσιμα.