Μία από τις πιο περίεργες και πιο επιδραστικές ανακαλύψεις της ψυχοθεραπείας είναι ότι το μέσο βρέφος πιστεύει έντονα ότι έχει δύο μητέρες.
Μία από τις πιο περίεργες και πιο επιδραστικές ανακαλύψεις της ψυχοθεραπείας είναι ότι το μέσο βρέφος πιστεύει έντονα ότι έχει δύο μητέρες. Η Μητέρα 1 είναι καλή, έρχεται όταν τη χρειάζεται, είναι γλυκιά στη φύση της, γενναιόδωρη και κυρίως αξίζει την αγάπη. Έπειτα όμως, υπάρχει μια άλλη μητέρα, μια πιο δύσκολη και τρομακτική εκδοχή, που αποκαλούμε Μητέρα 2 : και ορισμένες φορές δεν δίνει το γάλα ακριβώς όπως χρειάζεται το βρέφος, ή/και όταν το χρειάζεται, αποτυγχάνει να ερμηνεύσει τις ανάγκες του σωστά, μπορεί να κρίνει λανθασμένα τη θερμοκρασία για το μπανάκι του, έχει φίλους που έρχονται και την αποσπούν και ένα τηλέφωνο που χτυπάει, κάνει τα πράγματα λάθος.
Τα μωρά είναι πλάσματα με έντονα συναισθήματα. Για τη Μητέρα 1 το βρέφος έχει βαθιά και απεριόριστη αγάπη. Για τη Μητέρα 2 καθαρό και ατόφιο μίσος. Θέλει να της ουρλιάξει να τη μασουλήσει και να τη φτύσει στο καλάθι των αχρήστων.
Με τον καιρό- και όταν πια το βρέφος μπορεί να είναι νήπιο- κάνει μια σοκαριστική συνειδητοποίηση. Παρά τις αποδείξεις για το αντίθετο, φαίνεται ότι οι Μητέρες 1 και 2, είναι στην πραγματικότητα το ίδιο πρόσωπο.
Με τον καιρό- και όταν πια το βρέφος μπορεί να είναι νήπιο- κάνει μια σοκαριστική συνειδητοποίηση. Παρά τις αποδείξεις για το αντίθετο, φαίνεται ότι οι Μητέρες 1 και 2, είναι στην πραγματικότητα το ίδιο πρόσωπο. Η μητέρα που μπορεί να είναι απόλυτα υπέροχη και ευχάριστη, είναι – όπως δείχνουν τα πράγματα- η ίδια μητέρα που την άλλη στιγμή είναι βαθιά εξοργιστική και εκνευριστική. Αυτό οπωσδήποτε δεν είναι κοινή λογική και παίρνει αρκετό χρόνο να χωνέψει κανείς μια τόσο απογοητευτική διαπίστωση. Στην πραγματικότητα, είναι μια τόσο επώδυνη και περίπλοκη ιδέα που η ψυχοθεραπεία μας λέει ότι πολλοί από εμάς δεν καταφέρνουμε να τη διαχειριστούμε μέχρι αργά στην ενήλικη ζωή μας, αφού έχουμε προκαλέσει αρκετό πόνο στον εαυτό μας και στους άλλους.
Για χρόνια, μπορεί να είμαστε μανιώδεις διαχωριστές. Όπως τα μωρά, κι εμείς αποφασίζουμε ότι το καλό και το κακό, το ευχάριστο και το δυσάρεστο δεν μπορούν να υπάρξουν στην καρδιά του ίδιου ανθρώπου.
Τον πρώτο καιρό σε μια σχέση, είμαστε βέβαιοι ότι έχουμε γνωρίσει το Σύντροφο 1: Αλλά μετά κάπου στη διαδρομή, αυτό το πρόσωπο φαίνεται να έχει κάποιο σωσία, που μπορούμε να αποκαλούμε Σύντροφο 2- και αυτό το πρόσωπο είναι μια πολύ λιγότερο γοητευτική ψυχή.
Για χρόνια, μπορεί να είμαστε μανιώδεις διαχωριστές. Όπως τα μωρά, κι εμείς αποφασίζουμε ότι το καλό και το κακό, το ευχάριστο και το δυσάρεστο δεν μπορούν να υπάρξουν στην καρδιά του ίδιου ανθρώπου. Τον πρώτο καιρό σε μια σχέση, είμαστε βέβαιοι ότι έχουμε γνωρίσει το Σύντροφο 1: ένα υπέροχο ον που μας λέει όμορφα λόγια στις πρώτες μας συναντήσεις, κάποιον με τον οποίο μπορούμε να πάμε στη Βενετία, που μας καταλαβαίνει πλήρως, που θέλουμε να παντρευτούμε και να ζήσουμε μαζί. Αλλά μετά κάπου στη διαδρομή, αυτό το πρόσωπο φαίνεται να έχει κάποιο σωσία, κάποιον με το ίδιο ακριβώς ύψος και πλάτος,με τα ίδια μάτια και το ίδιο κούρεμα, που ενίοτε τρυπώνει μέσα στο δωμάτιο και που μπορούμε να αποκαλούμε Σύντροφο 2- και αυτό το πρόσωπο είναι μια πολύ λιγότερο γοητευτική ψυχή. Αφήνουν τη βρεγμένη πετσέτα τους στο πάτωμα του μπάνιου, έχουν τρεις ενοχλητικούς φίλους, δε σέβονται τα χόμπυ μας, λένε «όντως»; υπερβολικά συχνά.
Για ένα διάστημα, όπως ένα εκνευρισμένο μωρό, αποφασίζουμε ότι το καλύτερο μέρος για το Σύντροφο 2 είναι το καλάθι των αχρήστων- αλλά αυτό σημαίνει να αποδεσμεύσουμε και το δίδυμο του επίσης.
Για ένα διάστημα, όπως ένα εκνευρισμένο μωρό, αποφασίζουμε ότι το καλύτερο μέρος για το Σύντροφο 2 είναι το καλάθι των αχρήστων- αλλά αυτό σημαίνει να αποδεσμεύσουμε και το δίδυμο του επίσης. Την ώρα λοιπόν που ετοιμαζόμαστε να τους πούμε τέλος, μπορεί να μας ‘χτυπήσει’ μια πιο λεπτοφυής, αμφιθυμική κι ωστόσο τελικά βιώσιμη ιδέα: ότι ο Σύντροφος 1 και ο Σύντροφος 2 , είναι- παρόλες τις αποδείξεις για το αντίθετο, το ίδιο πρόσωπο, κάτω από την επίδραση διαφορετικών διαθέσεων και συνθηκών, ότι το καλό και το κακό βρίσκονται σε μια σύνθετη σχέση μέσα στον οποιονδήποτε και ότι- κατά παράβαση όλων των υποθέσεων που έχουμε κάνει ως τώρα- τέλειοι άνθρωποι δεν υπάρχουν.
Όμως κάποια στιγμή, μπορεί να μάθουμε να εφαρμόζουμε ως προς τους άλλους ανθρώπους τον ίδιο βαθμό γενναιοδωρίας που έχουμε για τον εαυτό μας.
Είναι μια λυπητερή σκέψη με πολλές έννοιες, έως και τραγική, και μπορεί εύλογα να της εναντιωνόμαστε για πολύ καιρό, πηγαίνοντας από σχέση σε σχέση, ενόσω το κάνουμε. Όμως κάποια στιγμή, μπορεί να μάθουμε να εφαρμόζουμε ως προς τους άλλους ανθρώπους τον ίδιο βαθμό γενναιοδωρίας που έχουμε για τον εαυτό μας, να τους επιτρέψουμε- παρόλο που εννοείται θα ευχόμασταν να μην είναι- να είναι μερικές φορές τόσο ‘κακοί’ ατελείς, απογοητευτικοί και ανόητοι όσο ξέρουμε ότι είμαστε κι εμείς.
Μπορούμε τελικά να αναγνωρίσουμε ότι υπάρχει κάτι ακόμη πιο σημαντικό από το να βρούμε ένα σύντροφο που δεν μας απογοητεύει ποτέ. Και αυτό είναι το να βρούμε ένα σύντροφο που υπάρχει, ένα σύντροφο που να είναι πραγματικός.
Πηγή: https://www.theschooloflife.com/articles/relationships/?/
Μετάφραση: Helena Kampisopoulou, Psychologist, MSc.
