Mπορείς να επουλώσεις τις πιο βαθιές πληγές… να αποδεσμεύσεις τον πόνο που κρατάς μέσα σου… Οι εμπειρίες που ζούμε καταγράφονται αδιάκοπα από εκείνη την πρώτη μας αναπνοή τη στιγμή που ήρθαμε στον κόσμο, αποθηκεύονται ως μνήμες στο σώμα μας και ξαναπαίζονται ξανά και ξανά σαν ταινίες στο νου μας. Ανεπίλυτα ζητήματα βιώνονται ως ένταση σε διάφορα μέρη στο σώμα. Το μυαλό μας τις μεταφράζει και τις αφηγείται ξανά και ξανά επηρεάζοντας και χρωματίζοντας πτυχές της ζωής μας καθώς αυτές οι εμπειρίες γίνονται τα φίλτρα μέσα από τα οποία βλέπουμε τον κόσμο και προβάλλονται στο παρόν και το μέλλον μας.
Εάν μπορούμε να «βρούμε» την ιστορία στο σώμα μας, μπορούμε να αρχίσουμε να επουλώνουμε τις πληγές μας. Τα σώμα μας μπορεί να γίνει η γέφυρα που θα μας οδηγήσει εκεί.
Η Λητώ ήρθε γιατί ένιωθε ότι ζητήματα από το παρελθόν την εμπόδιζαν να προχωρήσει στη ζωή της… είχε κουραστεί να είναι θυμωμένη και να αισθάνεται ότι οι πάντες την αδικούσαν. Ο θυμός που κουβαλούσε, έβρισκε διάφορες «ρωγμές» μέσα από τις οποίες εκτονωνόταν στην καθημερινότητά της… Οι άλλοι μονίμως την απογοήτευαν και το περίεργο ήταν ότι σχεδόν έπαιρνε ευχαρίστηση όταν αυτό συνέβαινε- το περίμενε ότι θα την απογοητεύσουν, ότι γι άλλη μια φορά δεν θα της φερθούν «καλά»… Είχε κάνει την ενδοσκόπησή της και σε γενικές γραμμές ήξερε πως όλα αυτά είχαν να κάνουν με τραύματα που κουβαλούσε από την παιδική της ηλικία… όμως είχε μεγαλώσει πια – σχεδόν διανύσει το μισό της ζωής της- πόσο ακόμη θα τα έσερνε μαζί της… Όσο κι αν θεωρητικά ήξερε και το πίστευε πως ήταν καιρός να τα αποδεσμεύσει και να συγχωρήσει εκείνους που την είχαν πληγώσει, στην πράξη αυτό δεν είχε συμβεί μέχρι τώρα… Αντιστεκόταν σθεναρά στον πόνο που είχε μέσα της κι έτσι παρ’ όλες τις προκλήσεις που είχε αντιμετωπίσει διατηρούσε ένα λαμπερό χαμόγελο και μια ακόρεστη διάθεση για ζωή.
Όμως αυτή η αντίσταση την κούραζε πια και γνωρίζοντας η ίδια τις ισχυρές άμυνες που είχε χτίσει ζήτησε από μόνη της να δουλέψουμε με τη μέθοδο της θεραπευτικής ύπνωσης, έτσι ώστε να μπορέσουμε να παρακάμψουμε σε σημαντικό βαθμό το «συνειδητό» νου και να έχουμε πρόσβαση στο υποσυνείδητο μέρος του νου της.
Είχε φτάσει σε ένα αρκετά βαθύ επίπεδο ύπνωσης όταν της ζήτησα να μου κάνει ένα σινιάλο, γνέφοντας ελαφρά με το κεφάλι της, δίνοντας μου την άδεια να διερευνήσουμε και να κατανοήσουμε τι συνέβη αρχικά που της είχε προκαλέσει αυτό το θυμό…
Mου γνέφει…
«Θέλω τώρα να φέρεις στο νου σου μια πρόσφατη εμπειρία όπου βίωσες αυτό το συναίσθημα… Άφησε τον εαυτό σου να ζήσει ξανά την εμπειρία αυτή, σα να συμβαίνει αυτή τη στιγμή, με κάθε λεπτομέρεια και νιώσε να αναδύεται αυτό το ίδιο συναίσθημα στο σώμα σου»
Της ζητάω και πάλι να μου κάνει ένα σινιάλο τη στιγμή που το αισθάνεται…
“Νιώσε αυτό το συναίσθημα να γίνεται ακόμη πιο έντονο… Γίνεται τόσο ισχυρό που μοιάζει να μη μπορείς να σκεφτείς τίποτα άλλο» της λέω… Αρχίζεις να νιώθεις μπερδεμένη… Όλα μοιάζουν να γίνονται θολά, πολύ θολά… Ο χώρος γύρω σου ξεθωριάζει… ο χρόνος χάνει τη σημασία του”.
Συνεχίζω να της μιλάω… Το συναίσθημα που βιώνει πρόκειται να γίνει η γέφυρα που θα χρησιμοποιήσουμε για να ταξιδέψουμε στο παρελθόν της
“Καθώς μετράω από το 1 ως το 10 πρόκειται να ταξιδέψεις πίσω στο χρόνο σε μια παλιότερη εποχή, σε έναν παλιότερο χρόνο. Μπορείς να βιώσεις τον εαυτό σου να γίνεται μικρότερος και μικρότερος, όλο και πιο μικρός μέχρι που στο άκουσμα του 10 θα βρεις τον εαυτό σου να βιώνει ξανά την κατάσταση που αρχικά προκάλεσε αυτό το συναίσθημα.”
Αρχίζω να μετράω αργά από το ένα ως το δέκα … Και μετά…
«Πού βρίσκεσαι;» τη ρωτάω…
«Πόσων χρονών είσαι;»…
Η Λητώ βρίσκεται στο σπίτι που μεγάλωσε με την αδελφή και τη μητέρα της αφότου οι γονείς της χώρισαν. Είναι περίπου 9 χρονών… Εκείνη την εποχή και για πολλά χρόνια η μητέρα της έχει έναν καινούριο σύντροφο, τον κύριο Ανδρέα, που μένει μαζί τους.
Αναβιώνει τη σκηνή όπου βρίσκεται στο διάδρομο του σπιτιού και χωρίς εκείνοι να το έχουν καταλάβει τους βλέπει να συζητούν στο σαλόνι…
«Άκου το διάλογο, τη συζήτηση που γίνεται…»
«Δε μπορώ να ακούσω τι λένε… όμως δείχνουν να περνάνε καλά και…γελάνε»
«Τώρα έλα σε σένα… πρόσεξε την έκφραση στο πρόσωπό σου…»
«Μοιάζω λυπημένη… σφίγγω τα δόντια μου»…
«Άκουσε τις σκέψεις που κάνεις μέσα στο μυαλό σου καθώς τους κοιτάζεις…»
«Αυτή φταίει που ο πατέρας μου είναι μόνος… που είναι τόσο δυστυχισμένος… που κι εγώ είμαι δυστυχισμένη… δε μας αγαπάει, δε με αγαπάει… αδιαφορεί για μας… θέλει μόνο να περνάει καλά εκείνη…»
“Τώρα άφησε αυτή την εικόνα και τους ήχους να ξεθωριάσουν και εστίασε στο σώμα σου… στο πως νιώθεις αυτή την εμπειρία στο σώμα σου- νιώσε το όσο πιο ξεκάθαρα και έντονα μπορείς.”
«Πίεση. Ένταση. Θυμός. Εγκατάλειψη. Θλίψη. Δάκρυα…»
Και σιγά σιγά άρχισε να συνειδητοποιείς σε ποιά σημεία στο σώμα σου κρατάς αυτή την ένταση…
” Στο κεφάλι…την καρδιά..τους ώμους…το στήθος…”
” Νιώσε ένα ένα αυτά τα μέρη και έπειτα επέτρεψε στον εαυτό σου ευγενικά να χαλαρώσει αυτά τα σημεία στο σώμα σου… Άρχισε να τα χαλαρώνεις… πάρε μια βαθιά αναπνοή από κάθε ένα από αυτά τα σημεία και άφησε τα να χαλαρώσουν διαδοχικά. Δώσε στον εαυτό σου την άδεια να αποδεσμεύει συναισθήματα που δε σε εξυπηρετούν πια. Χαλάρωσε το σώμα σου, ειδικά τα σημεία όπου νιώθεις την ένταση…
Αποδέσμευσε αυτή την έντονη εμπειρία και όποιο αποτύπωμα έχει αφήσει στο σώμα σου… το μυαλό θα ακολουθήσει… Συνέχισε να χαλαρώνεις… συνέχισε να αποδεσμεύεις…”
Την αφήνω να πάρει το χρόνο της κι έπειτα από λίγο γι’ άλλη μια φορα τη ρωτάω που βρίσκεται…
«Είναι ωραία…» μου λέει…
«Είναι ωραία…;» αποκρίνομαι…
«Παίζουμε…» συνεχίζει… «Παίζουμε όλοι μαζί…και γελάμε» «Περνάμε καλά… εγώ, η αδελφή μου, η μητέρα μου και ο κος Ανδρέας». Κι εγώ…είμαι χαρούμενη…»
Ένα ελαφρύ χαμόγελο διαγράφεται στα χείλη της…
Όταν πλέον, αφού την έχω καθοδηγήσει α εξέλθει από την κατάσταση της ύπνωσης, η Λητώ βρίσκεται ξανά σε εγρήγορση, παραμένοντας ωστόσο αρκετά χαλαρή λέει:
«Θα μπορούσε να είναι κι αλλιώς»… αυτό κατάλαβα… «Δεν ήταν ανάγκη να είναι έτσι». «Ο κος Ανδρέας ήταν καλός με τη μητέρα μου και μαζί μας» «Κι εκείνη προσπαθούσε πραγματικά πολύ και για πολλά χρόνια για να με πλησιάσει… εγώ δεν την άφηνα». «Ο πατέρας μου μου μιλούσε συνεχώς εναντίον της και μου έλεγε πόσο δυστυχισμένος είναι»… «Ήμουν θυμωμένη μαζί της για λογαριασμό του…αν έπαυα να είμαι θα ήταν σα να τον εγκατέλειπα κι εγώ…». «Εγώ είχα αποκλείσει τον εαυτό μου από τη χαρά…». «Δεν είναι ότι ήταν αδιάφορη η μητέρα μου»… «Δεν είναι ότι δεν μας αγαπούσε…»
Μπορείς να θεραπεύσεις τα πιο βαθιά τραύματα, να επουλώσεις τις πιο επώδυνες πληγές…
Δεν πρόκειται να συμβεί πάντα με την πρώτη φορά και μπορεί να μην είναι πάντα τόσο ανώδυνο… Μπορείς να τα αποδεσμεύσεις και μπορούν να ξεθωριάσουν χωρίς να μείνει κανένα αποτύπωμα στο μυαλό και το σώμα σου ….
Μπορείς να τα θεραπεύσεις και να πάψεις να προβάλλεις το παρελθόν στο παρόν και το μέλλον σου.
“Until you make the unconscious conscious, it will direct your life and you will call it fate”
~ C. Jung
